maandag 13 oktober 2008

Sint Gummaruszomertje en de dagpauwoog!

Afgelopen zaterdag was het 11 oktober, de feestdag van Sint Gummarus. Nou en…. zal je wellicht denken!
Eerlijk gezegd had ik er ook nog nooit van gehoord, maar de afgelopen dagen hebben we een klein nazomertje gehad, dat bekend staat als het Sint Gummaruszomertje en dat valt dus rond zijn feestdag op 11 oktober.




De heilige Gummarus van Lier was een ridder aan het hof van Pepijn van Herstal en volgens de legende de stichter van Lier(B). Hij is de patroonheilige van allen die met een (been)breuk te kampen hebben.
Één van de aan hem toegeschreven wonderen is dat hij met zijn riem de twee delen van een doorgezaagde of gebroken boom bijeen bond en dat de boom weer herstelde en verder groeide.
Rond 11 oktober trekken de bedevaartgangers naar de Sint Gummarus kerk in Lier om genezing te vragen voor kwalijke breuken en fracturen.
Afgelopen zondag was het hier nog niet zo'n mooi weer, wel een goede temperatuur en de zon wilde  niet zo erg, maar rond twee uur brak hij even door.
En plotseling, ze leken te komen vanuit het niets, waren daar zes prachtige dagpauwogen, fladderend rond mijn herfstaster.
Het leek wel of ze net als ik nog gauw even van de laatste zonnestralen wilden genieten. (Het was overigens vandaag wel een zonnige dag en ze waren er nu ook weer, maar geen zes tegelijk).
Om ze alle zes op één foto en op één struik vast te leggen en ook nog scherp, dat is niet helemaal gelukt, maar vijf staan er wel op.


Hieronder zijn er nog een paar die wel even stil bleven zitten.




jeer

zaterdag 17 mei 2008

Vliegend hert

Vliegend Hert

De wind laat boomtoppen kreunen
een wandelaar gaat voorbij
dan plotseling wat hoort hij daar
is het een eland of een adelaar,
maar een eland kan niet vliegen
en een adelaar heeft geen gewei
dus luidt zijn conclusie:
het was geen van bei!
jeer

Inzending schrijfwedstrijd "Het mysterie van de lach" in het kader van de boekenweek 2007, georganiseerd door de openbare bibliotheek te Oss en goed voor de tweede prijs.

Uit het juryrapport:
Spelen met woorden en op zoek naar verrassingen. Dat is poëzie. Of beter; een element er van. Een gedicht dat indruk maakt. Het is puur, troostrijk en grappig. Het vers beziet de wereld met een blik van verwondering, een zweem van cynisme en werpt een geheel eigen licht op zaken, die wij volwassenen zelden nog voor waar aannemen. Het vliegend hert bestaat voor even. In een ode aan wat er niet is of kan zijn. Het woord 'bei' met korte 'ei' dus, kwam uit de kast en kreeg grondig afgestoft een riante ereplaats in het gedicht 'Vliegend hert'. Fraai hoe abstractie en realiteit elkaar vonden in een ultrakort gedicht met een glashelder begin, snelle opbouw en verrassende ontknoping. Goed voor een grijns én de tweede prijs.



Met dank aan René Krekels voor het gebruik van de foto link


jeer

donderdag 10 april 2008

Vogelverschrikker

Als ik op mijn kleindochter van 4 maanden en mijn kleinzoon van twee pas, dan is het vaste prik, dat ik samen met hem het plaatjesboek doorkijk.
In dat plaatjesboek staat ook een vogelverschrikker en iedere keer als we bij het onderstaande plaatje komen, dan zegt hij:
"nee niet alles opeten", dat heb ik hem natuurlijk verteld, want hij heeft nog nooit van zijn leven een echte vogelverschrikker gezien.






Deze keer heb ik er een haiku/senryu bij gemaakt.

-----------------------------------------------

de armen gespreid

toch mijden de vogels hem

hij doet geen vlieg kwaad

-----------------------------------------------

jeer

vrijdag 14 maart 2008

Amanda Strydom

Amanda Strydom
Laatst ben ik in de schouwburg naar een concert geweest van Amanda Strydom.
Amanda Strydom is een Zuid-Afrikaanse zangeres, die hier nog weinig bekendheid geniet, maar in Zuid-Afrika is ze "wereldberoemd". Ze heeft diverse optredens gehad met Stef Bos, waar ze liedjes van en mee zingt en andersom.


Hieronder een liedje van Stef Bos 
"Tussen Die Liefde En Die Leegte" 
in een vertaling gezongen door Amanda Strydom.



Hoewel ik haar helemaal niet kende, raakte ik en vooral mijn vrouw van dit optreden  onder de indruk.
We hebben dan ook na afloop een CD van haar aangeschaft en die heb ik de laatste weken " grijs gedraaid ".










Het zijn bijzondere liedjes, die een extra charme krijgen doordat  het in de Zuid-Afrikaanse taal is, dat met een beetje toelichting hier en daar heel goed te volgen is.
Hieronder een duet  met Stef Bos:



My Kamer

Ek het lankal immigreer na 'n kamer in mijn kop 
Vandaar hou ik versigtig die wêreld om my dop*
(* in de gaten)

My kamer bied 'n skuilte as die storms daar buite woed 

My kamer ken geheime, mijn kamer ken my goed
Beskut my teen 'n wêreld waar ek ongemaklik leef.
Bevry my van bagasie en laat my rustig wees


Die wêreld is my woning nie, Totius ** sou verstaan 
Ek reis al meer na binne 

tot dit tyd word om te gaan ............ 
tijd word om te gaan

My kamer het geen meubels, geen boek of skildery
Geen spinnerak of rommel om my aandag af te lei
My kamer het groot vensters, zonder luike of gordyn
Die uitsig onbelemmerd, net die son wat helder skyn

Die wêreld is my woning nie, Totius ** sou verstaan 
Ek reis al meer na binne 

tot dit tyd word om te gaan 


Ons ken die komplot van die drama
Elke eeu word daar  flink repeteer
Net die rolverdeling en die dekor verander
Maar waar is die groot regisseur, waar is die groot regisseur

Die wêreld is my woning nie, Totius ** sou verstaan 
Ek reis al meer na binne 

tot dit tyd word om te gaan ............ tijd word om te gaan  



**
Totius, dichter van wie het gedicht is:

Die wêreld is ons woning nie

maandag 28 januari 2008

Meseta

Bijna dertien jaar geleden was ik rond deze tijd druk bezig met mijn voorbereidingen voor mijn voettocht van drie maanden naar Santiago de Compostela in noord-west Spanje.
De afgelopen dagen heb ik hier en daar op diverse weblogs gelezen over het item "loslaten".
Op zo’n tocht van drie maanden, alleen onderweg was het een mooie gelegenheid om gaandeweg los te laten, maar ik moet er ook eerlijk bijzeggen, dat er een thuisfront achterblijft, waar  desondanks je gedachten dagelijks bij stil staan.
Mijn werk kon ik volledig loslaten en ik had veel tijd om andere ervaringen uit mijn leven door te werken.
Een van die gebieden, waar je geheel op jezelf bent teruggeworpen is de Meseta in Spanje, een verlaten hoogvlakte in de buurt van Burgos.
Hier trek je dagenlang door een uitgestrekt kaal en verlaten gebied, waar je alle weersomstandigheden tegen kunt komen, maar in de zomer (juni in mijn geval) vooral hitte dus.

Het klimaat op de Meseta wordt wel omschreven als: 
"nueve meses de invierno y tres meses de infierno"  oftewel 
"negen maanden winter en drie maanden hel". 
Ook toen schreef ik wel eens een gedichtje, het begrip Haiku kende ik toen nog niet.


photo by Peter Andrén:link



Op 4 juni 1995 schreef ik het volgende:
                                                                                                                        
————————————————————————————

Meseta

Jouw zand is hard als steen
in de verte gaat een pelgrim heen
Het pad soms eindeloos
een weg waar hij voor koos
Slechts wat de schepping biedt
is wat hij ruikt, hoort en ziet
Vaak heet, maar ook nat en koud
zelden waar hij echt van houdt
De wind maakt golven in het gras
de pelgrim vordert pas na pas
Zij die het waarom vaak ook niet weten
de Meseta blijft hen welkom heten.

jeer
————————————————————————————