Amanda Strydom

Amanda Strydom

Laatst ben ik in de schouwburg naar een concert geweest van Amanda Strydom.
Amanda Strydom is een Zuid-Afrikaanse zangeres, die hier nog weinig bekendheid geniet, maar in Zuid-Afrika is ze "wereldberoemd". Ze heeft diverse optredens gehad met Stef Bos, waar ze liedjes van en mee zingt en andersom.

Hieronder een liedje van Stef Bos 

"Tussen Die Liefde En Die Leegte" 

in een vertaling gezongen door Amanda Strydom.

Hoewel ik haar helemaal niet kende, raakte ik en vooral mijn vrouw van dit optreden  onder de indruk.
We hebben dan ook na afloop een CD van haar aangeschaft en die heb ik de laatste weken " grijs gedraaid ".

Het zijn bijzondere liedjes, die een extra charme krijgen doordat  het in de Zuid-Afrikaanse taal is, dat met een beetje toelichting hier en daar heel goed te volgen is.
Hieronder een duet  met Stef Bos:

My Kamer

Ek het lankal immigreer na 'n kamer in mijn kop 

Vandaar hou ik versigtig die wêreld om my dop*
(* in de gaten)
My kamer bied 'n skuilte as die storms daar buite woed 
My kamer ken geheime, mijn kamer ken my goed
Beskut my teen 'n wêreld waar ek ongemaklik leef.
Bevry my van bagasie en laat my rustig wees

Die wêreld is my woning nie, Totius ** sou verstaan 
Ek reis al meer na binne 
tot dit tyd word om te gaan ............ tijd word om te gaan

My kamer het geen meubels, geen boek of skildery
Geen spinnerak of rommel om my aandag af te lei
My kamer het groot vensters, zonder luike of gordyn
Die uitsig onbelemmerd, net die son wat helder skyn

Die wêreld is my woning nie, Totius ** sou verstaan 
Ek reis al meer na binne 
tot dit tyd word om te gaan 

Ons ken die komplot van die drama
Elke eeu word daar  flink repeteer
Net die rolverdeling en die dekor verander
Maar waar is die groot regisseur, waar is die groot regisseur

Die wêreld is my woning nie, Totius ** sou verstaan 
Ek reis al meer na binne 
tot dit tyd word om te gaan ............ tijd word om te gaan  

**
Totius, dichter van wie het gedicht is:
Die wêreld is ons woning nie

Meseta

Bijna dertien jaar geleden was ik rond deze tijd druk bezig met mijn voorbereidingen voor mijn voettocht van drie maanden naar Santiago de Compostela in noord-west Spanje.
De afgelopen dagen heb ik hier en daar op diverse weblogs gelezen over het item "loslaten".
Op zo’n tocht van drie maanden, alleen onderweg was het een mooie gelegenheid om gaandeweg los te laten, maar ik moet er ook eerlijk bijzeggen, dat er een thuisfront achterblijft, waar  desondanks je gedachten dagelijks bij stil staan.
Mijn werk kon ik volledig loslaten en ik had veel tijd om andere ervaringen uit mijn leven door te werken.
Een van die gebieden, waar je geheel op jezelf bent teruggeworpen is de Meseta in Spanje, een verlaten hoogvlakte in de buurt van Burgos.
Hier trek je dagenlang door een uitgestrekt kaal en verlaten gebied, waar je alle weersomstandigheden tegen kunt komen, maar in de zomer (juni in mijn geval) vooral hitte dus.
Het klimaat op de Meseta wordt wel omschreven als: 
"nueve meses de invierno y tres meses de infierno"  oftewel 
"negen maanden winter en drie maanden hel". 
Ook toen schreef ik wel eens een gedichtje, het begrip Haiku kende ik toen nog niet.

photo by Peter Andrén:link

Op 4 juni 1995 schreef ik het volgende:

                                                                                                                        

————————————————————————————

Meseta

Jouw zand is hard als steen

in de verte gaat een pelgrim heen

Het pad soms eindeloos

een weg waar hij voor koos

Slechts wat de schepping biedt

is wat hij ruikt, hoort en ziet

Vaak heet, maar ook nat en koud

zelden waar hij echt van houdt

De wind maakt golven in het gras

de pelgrim vordert pas na pas

Zij die het waarom vaak ook niet weten

de Meseta blijft hen welkom heten.

jeer

————————————————————————————

http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Meseta_herd.jpg 

Haiku

Link




----------------------------------------------------

de kikker kwaakt nog

een reiger wacht geduldig

hap dan is het stil

----------------------------------------------------

jeer

Naakt tegen een boom!

In vervolg op de bijdrage van gisteren " Naakt op het asfalt " nog een bijdrage over naaktslakken, echter deze zoeken het hoger op. Het lijkt me minder gevaarlijk dan een weg oversteken of er moet een auto tegen de boom rijden , maar ook deze weg is gelukkig voor mij en de slakken erg rustig en eraf vallen doen deze " zuignappen " niet zo snel.

jeer

                                  

Haiku/senryu/gedachte van deze week (14)

Senryu van deze week (14)

------------------------------------------------

vaarwel mijn liefste 

afscheid aan de laatste pont

 morgen komt hij wéér

------------------------------------------------

plaatje van www

jeer