maandag 28 januari 2008

Meseta

Bijna dertien jaar geleden was ik rond deze tijd druk bezig met mijn voorbereidingen voor mijn voettocht van drie maanden naar Santiago de Compostela in noord-west Spanje.
De afgelopen dagen heb ik hier en daar op diverse weblogs gelezen over het item "loslaten".
Op zo’n tocht van drie maanden, alleen onderweg was het een mooie gelegenheid om gaandeweg los te laten, maar ik moet er ook eerlijk bijzeggen, dat er een thuisfront achterblijft, waar  desondanks je gedachten dagelijks bij stil staan.
Mijn werk kon ik volledig loslaten en ik had veel tijd om andere ervaringen uit mijn leven door te werken.
Een van die gebieden, waar je geheel op jezelf bent teruggeworpen is de Meseta in Spanje, een verlaten hoogvlakte in de buurt van Burgos.
Hier trek je dagenlang door een uitgestrekt kaal en verlaten gebied, waar je alle weersomstandigheden tegen kunt komen, maar in de zomer (juni in mijn geval) vooral hitte dus.

Het klimaat op de Meseta wordt wel omschreven als: 
"nueve meses de invierno y tres meses de infierno"  oftewel 
"negen maanden winter en drie maanden hel". 
Ook toen schreef ik wel eens een gedichtje, het begrip Haiku kende ik toen nog niet.


photo by Peter Andrén:link



Op 4 juni 1995 schreef ik het volgende:
                                                                                                                        
————————————————————————————

Meseta

Jouw zand is hard als steen
in de verte gaat een pelgrim heen
Het pad soms eindeloos
een weg waar hij voor koos
Slechts wat de schepping biedt
is wat hij ruikt, hoort en ziet
Vaak heet, maar ook nat en koud
zelden waar hij echt van houdt
De wind maakt golven in het gras
de pelgrim vordert pas na pas
Zij die het waarom vaak ook niet weten
de Meseta blijft hen welkom heten.

jeer
————————————————————————————