Winterslaap

Alvorens over te gaan naar wandeling 3 in Venetië, het volgende. 
Het jaar 2009 werd uitgeroepen tot het jaar van de egel. Ik plaatste toen dit egeltje op mijn toenmalige weblog (haikusenryu.weblog.nl) bij weblog.nl, het was een egeltje gemaakt van een klein boekje.

Het egeltje deed toen dienst als houder voor het menukaartje van het afscheidsdiner tijdens onze Zonnebloem-vakantieweek en  werd door vrijwilligers gemaakt.

Door het warme najaarsweer zijn de echte egels vaak nog niet in winterslaap gegaan en afgelopen week scharrelde er dan ook eentje rond in mijn tuin

Hij deed zich tegoed aan stukjes brood, die de vogels hadden laten vallen.

Tenslotte heb ik ook nog een egeltje in huis, dat ik ooit eens cadeau kreeg van iemand. Net als de eerste komt deze zeker de winter wel door en nu maar hopen dat dit het echte egeltje ook gaat lukken.

jeer

  

  

 

Wandelen in Venetië 2

Onze volgende wandeling gaat door de achterafstraten van de wijk Cannaregio en een  groot deel van deze wandeling blijft ver van de grote massa.

Het was onze laatste dag in Venetië-stad, de vorige dag waren we op het eiland Murano.

We zijn onze wandeling gestart bij de Rialtobrug, de beroemste brug van Venetië, deze brug is het middelpunt van de Rialtobuurt, waarna de brug vernoemd is. De Rialto, wat hoge oever betekent, was een van de eerste bewoonde plaatsen in de lagune. Hier zijn ook de vismarkt en groenten- en fruitmarkt.

Vanaf de Rialtomarkt zijn wij naar de Fondamenta Nuove gelopen. Vanaf deze kade heb je zicht op de begraafplaats van Venetië, die gelegen is op het eilandje San Michele. De begraafplaats werd in 1807 in de Napoleontische tijd gebouwd, begraven in de stad werd toen verboden. Hier ligt o.a. de componist Igor Stravinsky begraven.

Ook werden we hier verrast door het enige toevallige regenbuitje tijdens ons zesdaagse verblijf in Venetië.

Nog snel voor de bui een doorkijkje op de Rio dei Gesuiti.

Tijdens het regenbuitje hebben we even geschuild in de jezuïetenkerk Santa Maria Assunta, genaamd de Gesuiti, die gelegen is aan de Campo dei Gesuiti.
  

Zoals gezegd in het begin van dit logje, waren hier weinig toeristen, behalve natuurlijk net die drie hierboven toen ik de foto nam.

Verder kwam je bijna geen hond tegen nou ja vooruit deze dan hoog en droog.

Even later komen we bij de Nuova Scuola Grande oftewel de Santa Maria della Misericordia, een van oorsprong abdijkerk, die tegenwoordig dienst doet als centrum van kunst en restauratie. Er loopt op dat moment een expositie van Pietas van Jan Fabre.

Tenslotte komen we op de Campo Ghetto Nuovo. Het getto van Venetië was het eerste Joodse getto ter wereld en bestaat sinds 1516 en behelst een eigen eiland in de wijk Cannaregio. De eerste Joden kwamen aan het eind van de 14e-eeuw naar Venetië en vestigden zich in dit deel van Cannaregio waar een metaalgieterij (geto) stond, waar de naam getto aan ontleend is. De poorten van het getto waren tussen zonsondergang en zonsopgang gesloten en de artsen waren de enigen, die 's nachts uit het getto mochten. Het was Napoleon, die in 1797 de poorten liet slopen en in 1866 kreeg de Joodse bevolking dezelfde rechten als de rest van de Venetianen.

Aan de campo ligt de kunstgalerie Melori & Rosenberg waar een werk hing van Gianni D' Este Widmann, genaamd Ghetto Novissimo, dat de deportatie van de Joden uit de wijk voorstelt tijdens de tweede wereldoorlog.

Op de campo vind je ook de gedenktekens ter nagedachtenis aan de Holocaust.

Tenslotte vind je er ook nog de enige koshere residentie van Venetië.

Tot de volgende wandeling.

jeer

Haiku van de maand november

Haiku/senryu van de maand November

-------------------------------------------------------------

herfst wacht op winter

een natuurlijke schijndood

vol kleurschakering

-------------------------------------------------------------

jeer

Wandelen in Venetië 1

Volgens onze ANWB navigator wandelgids is Venetië klein genoeg om te voet te verkennen. Deze gids beschrijft vijf wandelingen door de meest interessante delen van de stad, plus een wandeling op het eiland  Murano. Aangezien wij niet vies zijn van een stukje lopen, hebben wij dus het merendeel te voet gedaan.
Hieronder onze wandeling op het eiland Murano, dat vooral bekend is om zijn glasblazerijen.
We nemen vanaf de Piazzale Roma de vaporetta lijn 42 naar de aanlegsteiger Colonna op Murano. De vaporetta is een gemotoriseerde boot, die het openbaar vervoer in Venetië verzorgd.
Daar aangekomen worden we door een driftig gebarende Italiaan direct richting glasfabriek gedirigeerd. Achteraf blijkt echter dat deze route niet in onze wandeling is opgenomen. We bezochten daar een glasblazerij, maar hier mocht je geen foto's maken met flits. Ik vermoed, dat deze glasblazerij niet tot één van de drie bekendste en meest innovatieve bedrijven van Murano behoorde, zijnde Barovier e Toso, Carlo Moretti en Venini.
In 1291 werden alle glasblazers gedwongen om uit Venetië naar Murano te verhuizen, vanwege de brandveiligheid. (zie Wikipedia)

Natuurlijk is er ook een souvenirtje meegegaan.

We hebben vanaf Murano een vergezicht op Venetië

en de granaatappelboom draagt vrucht.

Op de oude muur van een gesloten glasblazerij deze Maria afbeelding
 

Na dit uitstapje gaan we verder op onze route via de wandelgids en volgen de Fondamenta dei Vetrai, hieraan liggen de woonhuizen van de eigenaars van de glasbedrijven inclusief opslagplaatsen en de glasblazerijen, verder zijn er nu de showrooms met modern Muranoglas.

Op de kade komen we onderstaande glassculptuur tegen.

Verder zien we ook hoe hier de post en pakketdienst werkt.

Hieronder op een muur een mozaïek van een haan met een slang in zijn bek en een vos op zijn rug, als een soort wapenschild, dat symbool staat voor waakzaamheid, scherpzinnigheid en voorzichtigheid, de vos is wel moeilijk te zien.

We lopen verder over de Fondamenta dei Vetrai langs de vele winkeltjes met allerhande glaskunst, richting een volgend glassculptuur.

Hier tegenover ligt één van de twee functionerende kerken van Murano, de San Pietro Martini en omdat ik er met mijn neus bovenop sta kan ik er geen foto van maken. De andere kerk de Santa Maria E Donato komt een stukje verderop aan bod.

We gaan verder naar de Ponte Vivarini, hier ligt een van de beste werkende "fornaci", glasblazerijen, maar die was helaas op de dag dat wij er waren gesloten.

In de vitrines van het gebouw waren nog wel wat kunstwerken te zien.

Naast het gebouw ligt een 15e eeuws palazzo, dat in de 19e eeuw gerestaureerd is, maar heeft nog altijd een paar prachtige ramen en Venetiaans-Byzantijnse versieringen uit de twaalfde en dertiende eeuw. Jammer dat er een opstapplaats van de boot voor ligt.

We gaan de brug over het Canale Grande di Murano over en volgen de Fondamenta Cavour en het is natuurlijk niet vreemd, dat je op een "glaseiland" ook religieuze 

afbeeldingen van glas in het straatbeeld tegenkomt.

Nog even een foto van wat er nog meer over water vervoerd wordt en dan op weg naar de tweede nog functionerende kerk, de Santa Maria E Donato.

De Santa Maria E Donato is de grootste architectonische schat van Murano, het is een prachtige 12e-eeuwse basiliek met een uitwendige apsis in de typische Venetiaanse-Byzantijnse stijl en een marmeren mozaïek vloer.

Tenslotte een inkijkje in het alledaagse niet toeristische leven op Murano op het eenvoudige Campo San Bernardo, een campo met bankjes en bomen en enkele andere dagelijkse tafereeltjes.

   

Dan stappen wij bij de vaporettahalte  Faro weer op de boot terug naar het min of meer "vaste" land van Venetië stad. Volgende keer wandelen wij een andere route.

jeer